Het avontuur begint!
Blijf op de hoogte en volg Lotte
01 Oktober 2017 | Zuid-Afrika, Kaapstad
Ondertussen ben ik nu 5 dagen hier in Zuid-Afrika en zit ik al vol met verhalen die ik graag met jullie wil delen. Ik ben van plan om elke week een blog bij te houden zodat jullie een beetje mee kunnen genieten van mijn reis hier in Zuid-Afrika.
Het lijkt wel alsof ik de afgelopen dagen in een achtbaan heb gezeten vol met emoties en indrukken. Ik neem jullie mee vanaf het moment dat ik vanaf Schiphol in het vliegtuig stap tot het moment dat ik hier nu deze blog zit te schrijven. Ik hoop dat jullie net zo genieten van mijn verhalen zoals ik hier aan het genieten ben!
Dinsdag 26/9:
Daar sta ik dan, in de rij voor het inchecken samen met de vier andere studenten waarmee ik deze reis ga maken. De hele dag heb ik amper wat kunnen eten, een verdrietig gevoel die niet weg gaat en een gedachte die telkens zegt; ''waar ben je in vredesnaam aan begonnen''? De docent die met ons mee reist verteld ons dat we na het inchecken nog even wat kunnen drinken met onze familie en dat we om 17:00 door de douane gaan en afscheid moeten gaan nemen. Samen met mijn ouders en een lieve vriendin (die speciaal naar Schiphol kwam om mij gedag te zeggen) eten we een broodje en drinken we wat fris. Voor ik het weet is het 17:00 en is het tijd om mijn ouders en vriendin een dikke knuffel te geven. Ik knuffel ze zo stevig mogelijk en huil als een klein meisje. Ik probeer telkens tegen mezelf te zeggen dat ik maar vier maanden weg ben en dat ik een reis van mijn leven ga maken. Met tranen in mijn ogen zwaai ik naar mijn ouders en vriendin en loop ik door richting de douane. Voor ik het wist zat ik in het vliegtuig en daar keek ik al mijn ogen uit. Ik had nog nooit in zo'n luxe vliegtuig gezeten en vraag mezelf af hoe ik het altijd heb volgehouden in die vliegtuigen van Ryan-Air. Ik zet een filmpje op en een gevoel van rust die ik een tijdje niet had gevoeld valt over mij heen.
Woensdag 27/09:
Het is nacht en we zijn net geland op Istanbul Airport. Hier moeten we ongeveer twee uurtjes wachten voor we onze reis verder kunnen maken richting Kaapstad in Zuid-Afrika. Als een gek loop ik te zoeken naar een wifi spot om vrienden en familie te vertellen dat de eerste vlucht goed is gegaan. Helaas is de wifi niet te vinden en zet ik kort mijn eigen internet aan. De twee uur vliegen voorbij en voor ik het weet zit ik weer in het vliegtuig. Ik wil slapen maar er wordt eerst eten gebracht en we krijgen een tasje met allerlei slaapspulletjes er in. Na het eten ben ik moe en wil ik gaan slapen. Ik merk al gauw dat ik niet zo lekker zal gaan slapen zoals ik dat thuis doe en moet genoegen nemen met maximaal 3 tot 4 uur slaap. Ik kan niet meer slapen en besluit om nog een filmpje te kijken. De films zijn goed en behoorlijk recent, ik voel me als een kind zo blij. De film is afgelopen en de piloot verteld ons dat we gaan landen. Cindy (een van mijn reisgenoten) tikt me aan en zegt dat ik uit het raam moet kijken. Ik krijg een prachtig beeld te zien met daarop de tafelberg, de zee en een helder blauwe lucht. Een gevoel van enthousiasme en spanning overvalt me.
We lopen door de paspoortencontrole en zien onze koffers meteen al staan. Met de koffers lopen we door naar de aankomsthal. Ik zie een klein vrouwtje zitten met een papiertje met onze namen er op. Dat moet de directrice zijn van het tehuis waar ik vier maanden stage ga lopen. Ze begroet ons hartelijk en verteld ons dat we eerst een sim-kaartje kunnen kopen bij de winkel die ze op dat moment aanwijst. Gelukkig denk ik, dan krijg ik eindelijk internet en kan ik iedereen berichten over dat ik veilig ben aangekomen. Iedereen heeft een kaartje en we volgen de vrouw richting de auto. We leggen onze koffers in de achterbak en ik wil voorin gaan zitten. Zonder na te denken loop ik naar de rechterkant van de auto maar zie al snel dat daar het stuur zit. Ik besef me ineens dat ze hier links rijden en dus ook aan de linkerkant moet gaan zitten als bijrijder. Er wordt ons verteld dat het drie uur rijden is naar het plaatsje Elim, ons verblijf voor de komende vier maanden. Onderweg vraagt de vrouw of we honger hebben en we zeggen alle drie meteen ja. We stoppen in Hermanus, een plaatsje wat aan zee ligt. We zien sushi op de kaart en ik weet dus meteen wat ik bestel. Tijdens het eten hebben we prachtig uitzicht op zee en probeer ik alles zo goed mogelijk in mij op te nemen. Het is tijd om te betalen en door te rijden naar Elim. We rijden een dorpje binnen met veel kleine witte huisjes. Ik zie een kerk die ik meteen herken van de foto's op Google. We rijden iets verder en ik zie dat er een hek open gaat. We stoppen voor een gebouw en de vrouw zegt dat we er zijn. We doen de deur open van onze kamer en schrikken een beetje van de grootte. Het is een klein kamertje met drie bedden en een klein mini keukentje. Ik loop door en zie het toilet en de badkamer. Deze zien er heel goed uit en dat stelt me gerust. De vrouw verteld ons dat deze kamer tijdelijk is omdat ze twee deuren verder nog aan het verbouwen zijn met ons echte huisje. In dat huis krijgen we een aparte woonkamer en aparte keuken wat ons meer ruimte zal gaan bieden. Ik wil een douche en een bed en na het douchen val ik als een blok in slaap.
Donderdag 28/09:
Na een lange slaap word ik wakker en besef ik niet helemaal waar we zijn. Na een paar seconden weet ik weer waar ik ben. We kleden ons aan en lopen 20 meter verderop naar het tehuis om te vragen voor een rondleiding. Een lieve vrouw die werkzaam is als zuster in het tehuis verteld dat ze ons graag wil rondleiden. We beginnen met lopen en ik zie de eerste kinderen. Ik schrik van de zware handicap die ze hebben zowel lichamelijk als verstandelijk. Ik wist het van te voren, maar dat het zo heftig bij mij binnen zou komen had ik niet gedacht. Ik volg de vrouw en de twee andere studenten netjes maar ik heb geen goed gevoel. De gedachte ;''Ik kan niet met deze mensen werken, ik ben hier niet geschikt voor, ik kan ze niet bieden wat ze nodig hebben'' laten me niet los en ik wil eigenlijk even op mezelf zijn. De werknemers zijn allemaal zo relaxt en super aardig maar ik moet mijn best doen om vrolijk te over te komen. Na de rondleiding lopen we weer richting het huisje en deel ik mijn gedachte met mijn medestudenten. We besluiten om even door het dorpje te lopen. Het is avond en een paar andere meiden die ook vrijwilligerswerk doen tikken op onze deur en vragen ons of we bij hen komen eten die avond. Dit vinden we een leuk idee en samen stemmen we in. De avond is gezellig maar merk dat ik vermoeid begin te raken door alle indrukken van vandaag. We besluiten om na de afwas richting bed te gaan.
Vrijdag 29/09:
Vandaag is een relaxt- dagje besluiten we samen. Onze docent en een andere docent van het Windesheim komen rond 11:00 langs om te kijken of we op onze plek zitten en om de laatste dingen te bespreken met ons en de directrice voordat zij weer richting Nederland gaan. We zitten op kantoor om samen onze vragen op te schrijven die we willen stellen aan de docenten. Er wordt op onze deur geklopt en zien daar Helen en Helprich! Ik voel me blij op het moment dat ik ze zie en samen kletsen we over hoe we het hier nu hebben. De docenten krijgen de zelfde rondleiding zoals wij hebben gehad en vertellen ons dat ze na de rondleiding terug komen om onze vragen door te spreken. Tijdens het gesprek krijgen we meer duidelijkheid en krijg ik meer vertrouwen dat het goed komt. De directrice van het tehuis verteld ons dat als we ons ergens niet goed bij voelen, dit moeten melden. Ik krijg het gevoel dat ze ons echt willen helpen en dat stelt me gerust. We nemen afscheid van de docenten en dit voelt dubbel. Een gevoel dat we er nu echt alleen voor staan overvalt me maar niet in negatieve zin. Ik heb er vertrouwen in en ik heb er vooral zin in! De rest van de dag besluiten we lekker rustig aan te doen.
Zaterdag 30/09:
Vandaag is het whale-festival (walvissen fesitval) in het plaatsje Hermanus. Hetzelfde plaatsje waar we voor het eerst hebben gegeten op de dag van aankomst. We hebben vervoer geregeld. De zoon van iemand uit de organisatie wil ons voor 180 rand (4 euro p.p.) en een lunch brengen naar Hermanus en ons weer terug brengen naar Elim. Het is gezellig in de auto richting Hermanus en we hebben het over de cultuurverschillen. We komen aan in Hermanus en het is gigantisch druk. Een parkeerplek vinden is bijna niet te doen maar toch lukt het ons. We lopen richting het centrum en zien al snel allerlei leuke marktjes. Ik wil overal kijken en snuffelen. Er worden veel Afrikaanse spullen verkocht en ik wil alles meteen kopen. Ik weet me in te houden en bedenk me dat ik daar nog vier maanden de tijd voor heb. Om me heen zie ik gezellige tentjes met muziek en kraampjes waar je eten kan kopen. We hebben honger en besluiten om te gaan eten. Onze chauffeur kletste er in en er uit terwijl zijn vader juist zei dat hij heel verlegen was (merken we niets van). Onderweg komen we onze andere twee reisgenoten tegen die op een andere plek wonen en stage gaan lopen. Met z,n zessen (incl. onze chauffeur) lopen we rond en genieten we van de gezelligheid. We lopen richting de zee en zien in de verte walvissen. Heel klein maar toch kunnen we ze zien. We besluiten aan het eind van de middag nog wat boodschappen te doen en terug te rijden naar Elim.
We rijden Elim weer binnen en worden netjes afgezet voor ons huisje. We zien de kinderen van het tehuis door de ramen naar ons zwaaien en wij zwaaien vrolijk terug. De zuster roept ons en zegt dat we ons nog niet aan iedereen van het personeel hadden voorgesteld. We lopen het tehuis binnen en de kinderen komen naar ons toe. Het onprettige gevoel wat ik de eerste keer had is ineens verdwenen. Ik merk dat ik blij van de kinderen wordt en dat ik niet kan wachten om met ze te werken. Ik ben opgelucht met dit gevoel en merk dat ik steeds meer begin te wennen. Al die zorgen van het begin lijken steeds meer naar de achtergrond te verdwijnen. We zeggen de kinderen gedag en laten ze lekker slapen. We koken voor onszelf spaghetti, kletsten wat na en besluiten ook vroeg te gaan slapen.
Zondag 01/10:
Vandaag zijn we uitgenodigd om deel te nemen aan de kerkdienst in Elim. Het is 09:30 en lopen richting het tehuis. We vertellen dat we kinderen komen ophalen voor de kerkdienst en de zusters weten meteen wat we bedoelen. Alle drie krijgen wij een kindje aan de hand en samen met de andere werknemers en kinderen lopen we richting de kerk. Ik kijk naar het kindje die ik aan de hand heb en kan alleen maar denken; ''wat vind ik je lief''. Bij binnenkomst zie ik dat we eerst een paar nonnen (denk dat het nonnen zijn) een handje moeten geven. Ze heten ons welkom en verwijzen ons door naar de plekken. De kinderen in de rolstoel worden achter ons geplaatst en de kinderen die kunnen lopen zitten naast ons. De mis begint door het gezang van het koor. De kinderen zingen mee en een gevoel van blijdschap is voelbaar in de kerk. De dominee verteld versjes en liederen uit de bijbel en iedereen doet mee. Op een gegeven moment hoor ik het woordje Elim- Home (de organisatie waar wij werken) en hoor ik onze namen. Iedereen kijkt onze kant op omdat ze waarschijnlijk wel zien dat we de ''nieuwe'' zijn in het dorp. Er wordt gevraagd of we willen staan en op dat moment beginnen de mensen voor ons te klappen. Een beetje ongemakkelijk voelt het maar wat vind ik dit gaaf! Na de kerkdienst lopen wij weer richting het huisje, eten een boterham en soep en besluiten onze laptop te pakken en te lopen naar het kantoor voor wifi.
En hier zit ik nu deze blog te schrijven. Ik heb nog lang niet alles beschreven maar ik denk dat dit lang genoeg is voor jullie. Ook moet ik nog wat verhalen over houden voor wanneer ik thuis kom natuurlijk! Ik hoop dat jullie het met plezier hebben gelezen en tot volgende week!
Dikke knuffel,
Lotte
-
01 Oktober 2017 - 17:02
ALBERTINE:
lLEUK OM TE LEZEN ,FIJN DAT JE HET NAAR JE ZIN HEBT
-
01 Oktober 2017 - 17:44
Brigitte:
Hoi Lotte
Fijn dat je het naar je zin hebt, zo te lezen past het ook precies bij je, ik ga je volgen leuk!!
Liefs -
01 Oktober 2017 - 19:00
Val:
Wauw Lot! Wat leuk om te lezen hoe het daar is.
Het gaat vast goed komen met de doelgroep!
Veel plezier skaddie. Knufff x -
01 Oktober 2017 - 19:07
Jolanda Lindeman.:
Hai Lotte, Wat vind ik het toch stoer van je!!
Ik ga je volgen. Geniet en veel succes daar! -
01 Oktober 2017 - 19:49
Yvonne Ligtenbarg:
Ha Lotte, wat fijn dat ik je reis mag meebeleven!!! En ik zie jouw gezicht in de situaties die je beschrijft waarin je je onzeker voelt. Meid, wees zoals je bent en laat juist die onzekerheid zien. Dat is je sterke kant!!!! Jij toont de emoties die een ander verbergt. Ik wens je heel veel nieuwe ontmoetingen en situaties!!! En ik wil je verhalen graag lezen!!! Lieve groet!! -
01 Oktober 2017 - 20:01
Relaan:
Ha Lotte.
Wat een leuk stuk.
Zo kunnen we super belevenissen goed bij houden.
We wensen je heel veel plezier daar.
Liefs Tim, Relaan, Emma en Floris
-
01 Oktober 2017 - 21:12
Marcel:
Hoi Lotte.
Leuk dat we jou op deze manier kunnen volgen in zuid afrika -
01 Oktober 2017 - 21:58
Sandra:
Hartstikke leuk om te lezen Lotte. Blijf zo lekker enthousiast en hou dit bloggen zo vol. Succes morgen. Gaat helemaal goed komen! Liefs Robert en Sandra -
03 Oktober 2017 - 08:51
José :
Het avontuur is begonnen. Leuk dat je je belevenissen
met ons deelt. Geweldige ervaring Lotte, ik ga je volgen!
Liefs José
-
03 Oktober 2017 - 22:07
Brigitta:
Lieve Lotte, wat heb je beeldend geschreven.Ik zie het voor me. We wensen je een prachtige tijd met mooie ervaringen. Vooral ook genieten van alles wat op je pad komt. Liefs en groetjes, Jos en Brigitta -
03 Oktober 2017 - 22:23
Desiree :
Wat een avontuur Lotte! Mooi om te lezen..wat een indrukken...succes! -
04 Oktober 2017 - 20:53
Bart:
Hee lot wat heb je dit mooi geschreven
Leuk dat we zo je avonturen mee kunnen beleven
Ik ga je volgen zus ❤️ Hou je taai en met die kinderen gaat goed komen !!
-
05 Oktober 2017 - 18:06
Ilonka Reimerink :
Lotte wat een mooi verhaal ik ga je zeker volgen , geniet van alles wat je meemaakt het is zo voorbij . Veel plezier -
05 Oktober 2017 - 19:00
Marline:
He Lot, super mooi geschreven!
We zien de rest van je verhalen wel tegemoet’ -
07 Oktober 2017 - 22:11
Gerard Bertelink:
Hallo Lotte,
Alleen de eerste week is al een geweldig avontuur, Waauw leuk hoor. Fijn dat je het een beetje naar je zin hebt. We wensen je veel succes en blijven je volgen.
Groet,
Bernardi en Gerard. -
09 Oktober 2017 - 10:32
Danielle:
Hey Lotte!
Wat een super mooi verhaal! Ik zie het ook gewoon voor me
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley