Een weekje Elim

Hallo allemaal,

Daar ben ik weer met een nieuw reisverslag. Het kan nog korter maar ik heb echt mijn best gedaan! Hoop dat jullie het toch nog graag lezen haha.

Maandag 09/10:
Het weekend is voorbij en dat betekent dat we weer aan de bak moeten in het tehuis. Ik merk dat ik moeite heb om mijn bed uit te komen vooral na heerlijk te hebben geslapen in het huis waar we het weekend verbleven. We ontbijten rustig en tegen 08:00 lopen we richting het tehuis. Er zijn voor mij twee nieuwe kinderen op de groep. Ze blijken niet nieuw te zijn maar ze waren vorige week thuis i.v.m. vakantie. Het is een meisje met syndroom van down en een jongen met het FAS syndroom. Ik zie dat ze netjes gekleed zijn en een verzorgster is bezig met het haar van het meisje. Ze worden klaar gemaakt en een paar minuten laten wordt Cindy en mij vertelt dat ze naar school gaan tot 12:00. Samen met nog twee andere kinderen lopen we richting de school, een paar honderd meter hier vandaan. Vorige week heb ik dit niet gezien omdat het dus vakantie was en er geen school was. We lopen het terrein op van de school en ik zie andere kinderen in dezelfde uniform als onze kinderen. Het ziet er leuk uit. Er komen verschillende schoolbusjes het terrein op om kinderen uit dorpen hier in de buurt af te zetten. De kinderen stappen uit de bus en vormen netjes een lange rij. Ik kan verder niet heel goed zien wat er gebeurt want ik breng het jongetje die ik moet duwen in zijn rolstoel alvast naar zijn lokaal. Het lokaal zit dicht en hij moet buiten wachten. We nemen afscheid van de kinderen en lopen terug naar het tehuis. De hoofdzuster komt naar mij toe en zegt dat de vrouw die het ‘’soort van schooltje’’ waar ik mee loop ziek is en er dus geen therapie is. Ik baal een beetje en hoop dat het morgen weer door kan gaan. De dag loopt zoals het eigenlijk iedere dag gaat. We beginnen met de kring, om 10:00 krijgen de kinderen thee met een boterham en 12:00 is het tijd voor lunch. Na de lunch gaan sommige kinderen een uurtje slapen en krijgen daarna een snack en mogen vrij spelen. Een andere groep besluit om gezamenlijk naar de schoolruimte te gaan en zelf te improviseren, ik mag mee en daar ben ik blij om. Ik merk dat het wat chaotisch verloopt en eigenlijk is een hele groep veel te druk in de kleine ruimte. Meestal gaan er maar een paar kinderen van een groep mee en de rest doet oefeningen in hun eigen ruimte. Ik heb met een paar kinderen een spelletje of oefeningen gedaan maar ik merkte dat ik al last had van de drukte om me heen, laat staan de kinderen zelf. Tijdens snack time wil een kindje niet eten. Hij zet het op een krijsen en de zusters vertellen me dat ik hem maar in de time-out ruimte moet zetten. Dit is een ruimte wat een beetje lijkt op een isolatiecel. Voor een aantal kinderen werkt dit rustgevend en denk misschien ook wel voor dit jongetje. Ik zet hem er in en doe de deur op slot. Ik kijk door het raampje en zie dat hij helemaal in paniek raakt en heel hard begint te huilen. Ik breek en begin ook te huilen. Ik kan dit niet, ik vind het te heftig en kan hem niet zo achterlaten. Een zuster ziet mij en kalmeert mij. Ze zegt dat ik hem er uit mag halen. Ik loop weg en Cindy haalt hem er uit. Het komt zo hard binnen en ik heb even de tijd nodig om dit te verwerken. Gelukkig is het jongetje weer rustig als ik even later terug kom. Ik weet wel dat ik dit niet te vaak ga doen. Er zijn wel meerdere opties om een kind te laten eten denk ik bij mezelf. De werkdag zit er op en dan krijgen we ineens heel prettig nieuws. We mogen verhuizen! Ons huisje is klaar en we mogen eindelijk ons minikamertje verlaten. Het nieuwe huis is best ruim. We hebben een woonkamer, een slaapkamer met een stapelbed en een gewoon bed, een badkamer en een aparte keuken. Het voelt heerlijk en het doet me even goed. Ik pak na bijna twee weken eindelijk mijn koffer uit en hang de foto’s die ik gekregen heb van een heel lief vriendinnetje naast en boven mijn bed. Het voelt goed om de foto’s te kunnen zien en heb eindelijk het gevoel dat ik mijn eigen plekje heb. Het is al snel avond en we warmen wat eten op wat we van het tehuis hebben gekregen, kijken een serie en gaan lekker op tijd slapen.

Dinsdag 10/10:
Ik heb heerlijk geslapen in het stapelbed. Ik slaap bovenin en gelukkig ben ik er niet uitgevallen. We kunnen voor het eerst aan een tafel ontbijten en alle drie tegelijk ons ontbijt klaar maken. Het voelt goed en met goede zin ga ik naar het werk. Vandaag is gelukkig de vrouw van het schooltje waar ik werk weer beter. Het is een lieve vrouw en heb nog niet eerder met haar gewerkt. Ze is erg enthousiast en legt me uit wat we vandaag gaan doen. We gaan de kinderen in de groep; ‘’sonnestraaltjies’’ mee nemen voor een wandeling en gaan bloemen, gras, takjes en zand verzamelen. Dit plakken we in de middag dan weer op een groot vel papier. Ik heb er zin in en vertel haar dat ik na het ontbijt van de kinderen naar haar toe kom. We brengen de vier kinderen weer naar de echte school en geven de rest die achterblijft hun ontbijt. Om tien uur maken we de wandeling. Alle kinderen in deze groep zitten in een rolstoel en kunnen eigenlijk niet veel meer dan kijken, voelen en ruiken. Het is heerlijk weer en ik geniet van de wandeling. De omgeving is echt mooi en ik merk dat de kinderen ook genieten. Af en toe zie ik een glimlach op die kleine gezichtjes en dat doet me goed. De vrouw waarmee ik werk is zo vrolijk en wil me alles uitleggen. De samenwerking voelt nu al goed en kijk uit naar de komende maanden. Met mijn eigen groep gaan we eind van de ochtend ook even naar buiten en iedereen geniet van het mooie weer. De radio staat aan buiten en er hangt een ontspannen sfeer. Middags plakken ik en de groep van de sonnestraaltjies alles wat we verzameld hebben op een groot vel papier en hangen we op in de ruimte van de groep. Het was een ontspannen werkdag. Na het werk bel ik even met mijn moeder en kookt Elise heerlijk aardappeltjes, groente en een stukje kip. We hebben het gezellig tijdens het eten we vertellen elkaar alles wat we gezien hebben bij de kinderen. Ik werk nog even mijn blog bij, kijk samen met de andere twee onze serie en daarna kruip ik lekker het hoge stapelbed in.

Woensdag 11/10:
We zijn al weer bijna op de helft van de week. Wat gaat de tijd snel en wat is er al veel gebeurd. Vandaag loop ik in de ochtend niet mee op het schooltje maar hebben we om 10:00 een afspraak met de directrice om ons plan voor te leggen. Na ons ontbijt lopen we naar onze groep en brengen we een paar kinderen naar school. Ik zie dat de fysiotherapeut rondloopt. Ik zie dat ze alle rolstoelen aan het checken is, net zoals de gezondheid van de kinderen. Ze begroet ons en vraagt; ‘’hoe gaan t?’’ Wij antwoorden typisch Afrikaans met; ‘’kan nie klaagn nie’’. De kinderen hebben we afgezet en lopen terug naar de groep. We vermaken de kinderen en geven ze te eten. Na het ontbijt van de kinderen hebben wij een gesprek met de directrice. Het gesprek verloopt goed. We vertellen dat we ons willen gaan richten op de gedragsproblemen van kinderen uit verschillende groepen. We vertellen ons plan en de directrice stemt in. We kunnen elkaar goed volgen en met mijn Jip en Janneke Engels kom ik ook aardig uit mijn voeten. Na het gesprek gaan we weer aan het werk en dan is het al weer zo 16:00. We zijn vrij. We hebben pudding besteld n.a.v. de fundraising. We eten het samen op, kletsen wat na en gaan ons avond eten voorbereiden. Na het eten kijken we natuurlijk nog een serie en gaan daarna heerlijk slapen.

Donderdag 12/10:
Vandaag is de laatste werkdag van de week en ik loop weer mee op het kleine schooltje. Eerst brengen we de schoolkinderen weg en daarna volgt de routine van de dag zoals bijna elke dag . In de ochtend komt de zuster van het schooltje mij bij praten wat we gaan doen. Onze groep is vandaag aan de beurt om bezig te zijn in het schooltje. In de ochtend spelen een aantal kinderen met verschillend materiaal. De fijne motoriek wordt geoefend, het cognitieve vermogen van de kinderen wordt getriggerd en ik voel me helemaal op mijn plek. De andere helft van de groep heeft een soort kerkdienst in de gymzaal naar aanleiding van de verjaardag van Elim home. Stiekem ben ik blij dat ik daar niet bij zit want ik vind dit veel leuker. In de middag zou de andere helft van de groep aan de beurt zijn in het schooltje. Samen met de zuster heb ik een activiteit voorbereid voor het groepje. Ik ben er klaar voor en de kinderen komen binnen. Niet veel later zie ik dat de hele groep binnen is en ik snap het even niet. De hele ruimte zat vol met kinderen. De zuster die samen met mij de activiteit zal gaan doen zegt me ineens dat ze weg moet om te helpen met medicatie geven. Ze laat de hele activiteit aan mij over. Daar sta ik dan, een ruimte vol met schreeuwende, rennende en verwarde kinderen. Ik probeer de activiteit te gaan doen zoals ik het zou willen doen en het verloopt best chaotisch. De één zit papier op te eten, de ander trekt een ander kind aan zijn rolstoel waardoor hij bijna omvalt en ik denk alleen maar; ‘’HELP!!’’. Met mijn ervaring van de afgelopen jaren weet ik de activiteit te volbrengen door rustig te blijven. Het is goed gegaan en alle kinderen zijn weer veilig terug op de groep, maar een prettig heb ik niet. Ik schrijf de rapportages maak de ruimte schoon en dan is het alweer 16:00. Ik neem meteen een warme douche en de avond verloopt net zoals alle andere avonden.

Vrijdag 13/10:
Vandaag is het schooldag en we werken op kantoor aan ons plan van aanpak. We beginnen meteen om 08:00 en werken goed door. De zusters vragen ons wel de hele tijd waarom we niet werken en vragen ons of we vrij zijn. Voor mijn gevoel heb ik al wel honderd keer aan iedereen uitgelegd wat we hier precies komen doen maar het lijkt niet goed binnen te komen. Ik neem het ze niet kwalijk want ze zijn het hier niet gewend om vier maanden studenten i.p.v. alleen vrijwilligers te hebben. Het is best een lange dag achter de laptop. We hebben het af en chillen nog even in het huisje. Om half 8 is het bingo-avond. Heel Elim komt bij elkaar voor een gezellig avondje bingo. Ik heb er best zin in om er even tussen uit te gaan. We lopen naar de gemeenschapszaal en leveren ons betalingsbewijs in en ontvangen onze bingokaart. We zien de zusters van het tehuis en de klusjesmannen. Iedereen is vrolijk en begroet elkaar hartelijk. We zien de prijzen staan en die zijn niet mis. Het zijn grote pakketten met allerlei levensmiddelen. De bingo begint maar niet zonder eerst een gebed. Na het gebed gaan we van start. Elke ronde is er al vrij snel bingo. Ik kan niet heel goed tegen mijn verlies en baal elke keer als ik nog maar een cijfertje moet en er dan door iemand anders bingo wordt geroepen. Ik moet zelf om mij lachen en de andere meiden ook. Al met al zijn we ongeveer drie uurtjes weg geweest. Na de bingo kijken we nog een serie en gaan daarna weer fijn naar bed.

Zaterdag 14/10:
Onze wekker gaat om 07:30. Helaas kunnen we niet uitslapen want er is ons gevraagd of we mee willen helpen met het klaarzetten van het marktje. Het is een soort rommelmarktje wat wederom weer onderdeel is van de fundraising. Om 08:00 lopen we de gymzaal binnen en zien dat alles eigenlijk al klaar is. Lichtelijk baal ik en zit ik nog een beetje in mijn ochtendhumeur. We helpen nog even mee met de laatste dingetjes. Ik zie dat er al een grote rij staat. Het verbaast me want zoveel leuks zie ik niet liggen op het marktje. Het is confronterend want tegelijkertijd denk ik; ‘’wat ben ik toch verwend’’. Even later gaan de deuren open en een groep mensen stormt naar binnen en graaien tussen de berg met kleren die op de tafels liggen. Wij besluiten wat zelfgemaakte koekjes te kopen en terug te gaan naar ons huisje. Ik besluit nog even te gaan liggen om nog een paar uurtjes slaap te pakken. Verder doen we niet veel vandaag. Ik skype nog eventjes in de middag, geniet van de zon die lekker schijnt en besluit nog even boodschappen te doen. In de avond eten we aardappeltjes uit de oven, groente en gehakt. Na ons seriemomentje, spelen Elise en ik nog een potje pesten en met een eindstand van 8-2 voor mij besluiten wij ook te gaan slapen.


Zondag 15/10:
We kunnen iets langer uitslapen vandaag! Om half tien halen we een paar kinderen op uit het tehuis en lopen met ze mee naar de kerk. Cindy en ik moeten samen een rolstoel duwen want in je eentje is het haast niet te doen. De man die er in zit is gewoon heel zwaar en op die kiezelpaden is hij bijna niet vooruit te krijgen in je eentje. De kinderen zijn vrolijk en ik merk dat ik steeds meer aan ze gehecht raak. Meteen denk ik hierbij aan dat ik daar voor op moet passen want ik ga ze straks natuurlijk wel weer verlaten. We komen bij de kerk en we geven de zusters weer netjes een hand. We nemen plaats en even later begint de dienst met veel gezang. Ik klap vrolijk mee en de kinderen genieten. Na het gezang wordt er veel vertelt en ik versta het niet goed. Het is een lange dienst voor mijn gevoel en heb moeite om mijn aandacht er bij te houden. Twee uur later staan we weer buiten en brengen we de kinderen terug. Wij lunchen in ons huisje en halen nog even kleine boodschappen. We ronden nog de laatste dingen af voor school van deze week en de rest van de dag doen we lekker rustig aan.

Een hele week zijn we dus in Elim gebleven. Volgend weekend staat Kaapstad op de planning en daar kijk ik heel erg naar uit. Ik weet niet wanneer de volgende blog online komt dus hou het zelf even in de gaten! Hoop dat jullie weer met plezier het verhaal hebben gelezen!
Tot de volgende keer!

Liefs, Lotte