Weer terug in Elim na een top vakantie!

Hallo allemaal,

Als aller eerst natuurlijk voor iedereen een gezond en gelukkig 2018 gewenst! Ik hoop dat jullie mooie feestdagen hebben gehad.

Ik ben ondertussen alweer bijna twee weken terug in Elim. Ik heb een geweldige vakantie gehad en het was zo fijn om mijn vriendinnen en Rodney weer te zien na drie maanden. Ik heb veel verhalen te vertellen over deze vakantie maar ik besluit om dat niet allemaal in deze blog te zetten. Ik wil namelijk ook nog wat te vertellen hebben als ik thuis ben.

De week van 8 januari tot en met 14 januari:
Ik zit in de auto samen met Elise en Cindy, onderweg naar Elim. Ik voel me verdrietig want ik heb net Rodney uitgezwaaid en twee dagen daarvoor mijn vriendinnen. Ik wilde graag met ze mee. Ik wilde mijn ouders weer zien, mijn broer en schoonzus en natuurlijk mijn andere vriendinnen. Ik heb een prachtige vakantie afgesloten en het feit dat ik weer terug moest om de laatste drie weken te werken valt me zwaar. Gelukkig zijn Elise en Cindy er voor mij en voel ik me al snel beter. het is maandag en ik loop het tehuis weer binnen in mijn werkkleding. Ik zie de kinderen weer en dat maakt me ook weer vrolijk. Deze week komen alle kinderen weer terug van hun vakantie. Ik ben erg benieuwd hoe ze er aan toe zijn. Aan het einde van de middag komt de eerste groep kinderen. Ze zien er bijna allemaal gezond uit en zijn erg blij om ons weer te zien. Een aantal collega's schreeuwen en huilen zelfs van geluk wanneer ze de kinderen zien. Het is mooi om te sterke band tussen de medewerkers en de kinderen te zien. Ik krijg er zelfs een brok van in mijn keel. Een paar kinderen zijn flink afgevallen en daar schrik ik wel van. Toch had ik erger verwacht en het feit dat ze allemaal blij zijn doet me goed. Op donderdag zijn de groepen weer compleet en is het weer hard werken. Even gaat een naar gevoel door me heen wanneer ik me bedenk dat ik ze over twee weken gedag moet zeggen.

Het is weekend! Het is zaterdagochtend en we vertrekken samen met de andere vrijwilligers naar een leeuwenopvang, drie kwartier rijden vanaf Elim. Het is interessant. We worden rondgeleid door een vrouw die van alles verteld over de opvang. Ze verteld dat de leeuwen en andere katachtigen zijn gered van plekken waar ze op afschuwelijke wijze werden behandeld. We kunnen de leeuwen niet allemaal goed zien omdat het erg warm is en ze dus verstopt zitten. Ik schrik van de verhalen. De vrouw verteld dat ze erg tegen toeristische attracties is waar dieren in voorkomen. Veel toeristen kunnen in dit soort landen met leeuwen lopen, aaien en zelfs spelen met kleine welpjes. Wat toeristen vaak niet weten is dat wanneer de leeuwen oud worden of gevaarlijk en dus niet meer gebruikt kunnen worden voor dit soort attracties, ze worden gelokt door mensen en vervolgens worden dood geschoten. Vaak zeggen de verzorgers dat er goed voor de leeuwen wordt gezorgd maar in werkelijkheid is dit (meestal) niet het geval. Ze benadrukt ook dat interactie met leeuwen/katachtigen nooit goed is en dus wanneer je kans krijgt dit niet moet doen. Het was heftig om te horen maar wel belangrijk voor mensen die in de toekomst dit willen gaan doen.

Na dit bijzondere bezoek gaan we lekker naar het strand. Het is een strand dichtbij ons in de buurt. Het zand is bijna zo wit als sneeuw en het water helder blauw. We genieten allemaal volop en ik hoop dat ik nog een mooi kleurtje krijg om straks thuis mee te pronken! Zondag gaan we weer naar een ander strand. Een relax weekend op en top!

Week van 15 tot 21 januari:
Het is weer maandag en we gaan aan het werk. Van de hoofdzuster hoor ik dat ik deze week werk op de theelepeltjes. Dit is de groep voor de rolstoelkinderen die erg klein zijn en niet veel meer kunnen dan kijken, lachen, eten en drinken. Ik heb nog niet eerder op deze groep gewerkt. Natuurlijk kende ik de kinderen wel maar ik vind het leuk dat ik nu echt met ze mag werken. Het zijn zulke schatjes. Ik wil ze allemaal mee naar huis nemen. De dagen bestaan 90% uit voeden en verschonen maar dat maakt me niet uit. Ik probeer de kinderen te laten lachen en dat lukt me aardig. Wanneer ze lachen smelt mijn hart en kan ik ze wel hele dagen knuffelen. Deze week plannen we ook ons afscheidsfeestje. Deze geven we vandaag (vrijdag 19 januari). We hebben drie taarten, frisdrank, koffie en thee. Bijna alle medewerkers komen langs bij ons appartementje en samen gaan we het gezellig maken vanavond. Ondanks dat we er nog een week zijn voelt het ook echt steeds meer als afscheid nemen. Het is dubbel. Ik wil aan de ene kant heel graag naar huis. Ik mis mijn familie en vrienden, mijn eigen privacy en je eigen spulletjes. Maar ik vind het ook heel moeilijk om de kinderen hier achter te laten. Ze hebben een speciaal plekje in mijn hart en ik hoop dat ik ze in de toekomst weer ga zien. Ook de collega's ga ik ontzettend missen. Ze zijn zo lief en leuk! Deze week nog maar even extra veel genieten.

Volgende week schrijf ik alweer mijn laatste blog. Tot dan!

Liefs,

Lotte