Tweede week

Hallo allemaal,
Ten eerste wil ik jullie bedanken voor jullie lieve reacties. Het doet me goed dat jullie allemaal zo meeleven en mijn blog leuk is om te lezen. Deze blog is denk ik iets langer. Ik maak immers een hoop mee en wil zoveel mogelijk met jullie delen. Dus pak een stoel, neem een kopje koffie of thee en ik wens jullie veel plezier met lezen!

Maandag 02/10:
Het is 06:45 en ik hoor een zacht geluid. Het is de wekker van Elise en ik merk dat ik diep geslapen heb. Ik besluit om nog een kwartiertje langer te blijven liggen zodat ik rustig wakker kan worden. Ik kleed me langzaam aan en trek het rode T-shirt aan waar volunteer op staat. Ik hang het kaartje met mijn naam er op om mijn nek en ik voel me lichtelijk gespannen. Vandaag gaat het dus echt gebeuren denk ik bij mezelf. Samen met Cindy en Elise lopen we richting het tehuis. De zuster die de leiding heeft in het tehuis verteld ons op welke groep we staan. Ik krijg te horen dat ik de komende maanden op de groep sta genaamd; ‘’gladiatoren’’ (maar dan in het Engels). Ik loop mee en ontmoet de twee anders zusters waarmee ik vandaag ga werken. Het zijn twee lieve vrouwen maar ik merk dat ze zelf even moeten schakelen door mijn komst. Ze vertellen dat ze bezig zijn met het verschonen van de kinderen. Ik loop met ze mee maar ik zie op het aankleedkussen voor mijn idee geen kind liggen. Het blijkt een van de oudste te zijn in het tehuis met een leeftijd van 40 jaar. De zusters zijn hem aan het wassen en verschonen en vragen aan mij of ik het ook wil doen. Ik denk bij mezelf; ‘’hoe ga ik dit doen?’’ ‘’Dit is niet waar ik voor aan het leren ben’’. De zuster die de leiding heeft komt binnen om te checken hoe het gaat. Ik vertel dat ik niet bekwaam ben met de taken van het verschonen van mensen met een lichamelijke en verstandelijke beperking. Ze begint zich meteen te verontschuldigen en zegt meteen dat ze zich herinnert dat ik pedagoog ben en dit taken zijn voor verplegers. Ik ben blij dat ze dit zegt en kijk verder rustig toe. Even later wil de zuster een gesprek met Cindy, Elise en mij. Ze legt ons het rooster uit en spreekt haar verwachtingen uit. Ze komt terug op het verschonen en verteld dat ze het prettig zou vinden als wij het wel gaan leren. Ik leg uit dat ik de eerste week eerst graag wil kijken hoe het werkt voordat ik het zelf ga doen. Dit is geen probleem en we lopen terug naar onze groep. De groep is erg divers wat leeftijd betreft maar ook wat de handicap betreft. De jongste is 9 jaar en de oudste 40. Een aantal zitten in een rolstoel en is het bewegen van het gezicht het enige wat ze kunnen. De anderen lopen rond en communiceren via geluidjes of aanrakingen. Ik merk dat ze me mogen en het contact tussen mij en de kinderen is voor mij prettig. In de ochtend zitten we in een kring en zingen we allerlei liederen, ik klap vrolijk mee en geniet van het gezang. Na de kring mogen de kinderen zelf rondlopen en spelen. Ik mag thee pauze gaan houden samen met de andere twee. We delen onze verhalen en merken aan elkaar dat de pauze te kort is om alles met elkaar te delen. De dag volgt met verschillende activiteiten zoals; eten, fijne motoriek activiteiten, middagdutje, snacktime en voor een aantal kinderen is het tijd voor hun wekelijkse fysiotherapie. Voor ik het weet is het 16:00 en ben ik vrij. Ik loop naar mijn huisje en plof op bed. Ik merk dat ik moe ben van alle indrukken. Ik app wat met mijn moeder om mijn eerste dag te delen met haar. Samen met de andere twee meisjes lopen we door het dorpje en is het tijd voor avond eten. We spelen nog een kaartspelletje en gaan op tijd naar bed. Deze week zal in het teken staan van wennen, maar dan ook heel heel heel erg wennen. Ik heb er vertrouwen in dat het goed komt en zit vol nieuwsgierigheid voor morgen.

Dinsdag 03/10:
Daar ga ik weer, met frisse moed loop ik weer richting het tehuis. We staan voor het kantoortje van de hoofdzusters. We pakken ieder een schort en handschoenen en lopen naar onze groep. De zuster die leiding heeft vertelt ons dat Cindy samen met mij op dezelfde groep komt te staan voor de komende maand. Een gevoel van opluchting gaat door mij heen. Samen sta je toch sterker dan alleen denk ik bij mezelf. De zuster vertelt verder dat ze voor mij geregeld heeft dat ik mee mag lopen op het ‘’schooltje’’ voor 3 uur op een dag. Met blije ogen en een grote glimlach op mijn gezicht antwoord ik met; ‘’That would be very nice!’’. Samen met Cindy sta ik op de groep. Ik merk dat ik al veel relaxter op de groep sta dan de dag er voor. Ik geniet van de kinderen die met enthousiasme ons goeiemorre wensen (Zuid-Afrikaans voor goedemorgen). Waarom voel ik me nu zoveel blijer dan gister vraag ik mezelf af? Misschien komt het wel doordat Cindy bij mij is of komt het doordat ik weet dat ik straks mee mag lopen op het schooltje. Ik weet het niet maar wat ik wel weet is dat ik mij gelukkig voel. Een lieve jongen in rolstoel komt naar ons toe en gooit een bal in onze handen. We maken er een spelletje van en de jongen geniet met volle teugen. Andere kinderen merken het spel op en beginnen mee te lachen. Het is weer tijd voor de kring waarin we samen liederen zingen. Na de kring vermaken we de kinderen en even later is het tijd voor onze thee pauze. Na de pauze word ik mee genomen door een zuster die de lessen geeft op het schooltje. Ze legt uit dat de kinderen komen die in een rolstoel zitten en eigenlijk niet veel meer kunnen dan kijken en glimlachen en af en toe een geluidje laten horen. Ze laat mij stiften zien en zegt dat we de kinderen straks gaan schminken. Dit zal goed zijn voor de sensitieve stimulatie. Even later komt het eerste kindje binnen en ik begroet haar. Haar gezicht gaat alle kanten op en ik merk al snel dat contact maken niet makkelijk zal gaan. Ik pak de stiften en begin met schminken. Ik als geweldige kunstenaar voel me schuldig dat het kindje door mij wordt geschminkt. De andere hebben prachtige kunstwerken op hun gezicht, één is een vlinder, de ander een leuke clown. Ik heb met moeite een leuk kroontje geschminkt en twee hartjes op beide wangen. Ik moet om mezelf lachen en de andere zusters ook. Of de kinderen het net zo leuk vinden als ik als ik betwijfel ik maar ik weet wel dat ik er van geniet. In de middag krijg ik drie kinderen van mijn groep. Samen met de andere zuster geven we een lesje in het teken van voorwerpen benoemen en het benoemen en matchen van de kleuren. Wat een leuke werkdag denk ik en kijk uit naar de volgende dag.
Na ons werk roept de klusjesman (die wij papa Charlie noemen) ons, hij zegt dat we mee moeten komen want hij wil ons wat laten zien. We lopen mee en krijgen al snel door dat het om een slang gaat. Papa Charlie vertelt dat ze een Cobra hebben gevangen een paar honderd meter achter ons huisje bij de tomaten. We zien de slang en gillen alles bij elkaar. De lokale mensen moeten hard lachen en wij stiekem ook. We weten nu in ieder geval zeker dat we elke dag goed de ramen en deuren dicht moeten doen als we er niet zijn. S’avonds checken we de bedden en badkamer op slangen en gaan met een lichte spanning slapen.

Woensdag 04/10:
Vandaag trekken we samen de conclusie dat we niet veel boodschappen meer hebben. We besluiten om voor het werk te vragen of één van ons mee mag rijden naar de grote supermarkt een uurtje hier verderop. De directrice vertelt ons dat dit wel mogelijk is want ze moeten zelf ook boodschappen doen. We vertrekken om 10:00 zegt de directrice. Ik en Elise besluiten om samen te gaan aangezien we best veel nodig hebben. Cindy blijft achter op de groep. Ik vind het enerzijds jammer dat ik hierdoor een ochtendje niet mee kan kijken op het schooltje maar vind het ook fijn dat ik even een ander dorpje mag gaan bekijken. We zijn in totaal drie uurtjes weg en komen na lunchtijd terug op het werk. Ik loop naar mijn groep en zie een feestelijke aankleding. Een van de kinderen is jarig geweest en dat wordt groot gevierd. Alle kinderen krijgen een feestmutsje op en krijgen een volle zak snoep, koekjes en een stuk cake. Ik denk bij mezelf dat die kinderen zeker een dag of drie niet meer kunnen slapen met al dat suiker in hun lichaam maar vind het grappig om te zien dat ze daar hier niet moeilijk over doen. Wanneer het feestje bijna ten einde loopt worden we opgehaald door een van de duitse vrijwilligers. Ze vertelt ons dat we allemaal deel moeten nemen aan de team vergadering. Braaf lopen we mee en lopen een zaaltje binnen. We zetten onze handtekening op de presentielijst en nemen plaats. We krijgen een papiertje mee met daarop de agenda van wat er besproken wordt. De vergadering begint met een lang gebed en worden we allemaal welkom geheten. In de vergadering wordt er van alles besproken en ik krijg het best goed mee. Zuid-Afrikaans lijkt veel op Nederlands en het is erg grappig om te horen. Er worden dingen besproken zoals; brandoefeningen, verlof aanvragen, teambuildingdagen die er aan zitten te komen en nog veel meer. Het valt me op hoe professioneel dit gaat en best wel lijkt op de manier zoals we dat in Nederland doen. Ik merk dat ik een stereotype beeld heb over dat afrikanen niet zo serieus zijn met werken maar dat beeld wordt meteen recht gezet in mijn hoofd. Na de vergadering is onze werkdag al weer voorbij. We zitten nog even op de wifi en lopen daarna terug naar ons huisje. We kijken een serie die Cindy heeft gedownload, eten wat soep en een stukje pizza. We zijn moe en besluiten lekker te gaan slapen.

Donderdag 05/10:
Daar staan we weer. Op de groep met al die verschillende leuke koppies. Iedereen in zijn eigen wereldje. De één merkt meteen op dat wij er weer zijn en de ander is alleen maar druk bezig met zijn omgeving te scannen. Een zuster waarmee ik de komende vier maanden mee mag lopen vertelt me dat onze groep een soort van gymles krijgt waarbij er verschillende activiteiten worden uitgevoerd. Ze vertelt verder dat na de lunchpauze alle vrijwilligers mee moeten helpen mandjes knutselen om volgende week te verkopen tijdens de fundraising. Dit wordt ieder jaar georganiseerd om geld op te halen voor het tehuis. Een leuke dag voor de boeg denk ik bij mezelf. Om tien uur brengen we alle kinderen naar de gymzaal. De kinderen zijn enthousiast en ik zit vol nieuwsgierigheid. Tijdens de gymles hebben we een soort van parachute die we over de kinderen gooien en de zuster vertelt dat we bij drie moeten gaan wapperen met de parachute. De zuster telt af; ‘’1…2…3’’. We beginnen met wapperen van de parachute en de kinderen gaan door het dolle heen. Er wordt gelachen en ik wordt ontzettend blij van al die gelukkige blikken. Na de parachute activiteit kunnen de kinderen bowlen, pitte zakjes in een hoepel gooien en nog veel meer. De les is leuk neergezet en de kinderen hebben plezier. Ik merk op dat na een uurtje de kinderen moe beginnen te raken en besluiten terug te lopen naar het lokaal. Om 14:00 staan we met de vrijwilligers klaar om te knutselen. Ik denk; ‘’als ze maar niet verwachten dat ik hier goed in ben want als er iets is wat ik echt niet leuk vind is het knutselen’’. Het is gezellig en samen met de andere vrijwilligers en werknemers maken we redelijk leuke mandjes. De dag vliegt voorbij en daarmee ook onze eerste werkweek. Het zit er op denk ik en merk dat ik veel indrukken heb opgedaan. Ik neem een warme douche en laat alles even bezinken. Om 18:00 is het tijd voor onze Zuid-Afrikaanse les. Een lieve vrouw in het dorp wil de vrijwilligers Zuid-Afrikaans leren. Een half uurtje een paar woordjes en zinnen leren en dit twee keer in de week. We kloppen op de deur en een grote stevige vrouw doet open. Ze begroet ons hartelijk en we nemen plaats op de bank. De les begint en ik krijg al snel door dat dit veel te makkelijk is. Zuid-Afrikaans lijkt erg veel op Nederlands en wij kunnen veel begrijpen en boeken goed lezen. Voor de Duitse en Indonesische vrijwilligers is het best pittig maar voor ons niet. Ik geef aan dat wij misschien apart les kunnen krijgen op een hoger niveau. Wanneer ze hier snel praten is het lastiger te volgen en dat wil ik graag beter leren volgen. De lerares zegt dit te begrijpen en biedt ons een les aan om half zeven, na de les van de andere vrijwilligers. Iedereen stemt in. De les is gezellig en er wordt een hoop gelachen. Een half uur vliegt ook zo voorbij en het is alweer tijd om naar ons huisje te gaan. Thuis eten we kip met groente en rijst, kijken een serie en gaan weer op tijd slapen.

Vrijdag 06/10:
Vandaag is het voor ons een schooldag op kantoor. We willen bezig gaan met ons plan van aanpak voor het project wat we hier in het tehuis neer willen zitten. Veel tijd is er niet vandaag want we hebben een auto gehuurd twee dorpen verderop. Het plan is om een auto te huren voor het weekend zodat we de twee andere studenten van dezelfde minor kunnen opzoeken. De huur van de auto is betaald net zoals de huur van het hostel waar we zaterdag op zondag verblijven. We zitten op kantoor en zijn voor ons gevoel net bezig met ons verslag. Er wordt op de deur geklopt en de directrice vertelt dat ze nu vertrekt. Haastig pakken we onze spullen in. De directrice brengt ons naar het dorpje waar we de auto hebben gehuurd. In de auto merk ik al snel dat directrice haast heeft. Remmen gaat niet onopgemerkt en ik voel de ene hobbel naar de andere. Een misselijk gevoel die ik goed herken vanuit mijn jeugd waarin ik veel wagenziek ben geweest komt naar boven. Ik vraag me af hoe ik deze rit ga overleven zonder de boel onder te spugen. Ik houdt me stil en kijk zo recht mogelijk naar voren. We stoppen één dorpje voor het dorpje waar we worden afgezet. De directrice heeft hier een afspraak op de dagopvang van dezelfde organisatie waar wij werken. Ze zegt dat we hier wel mogen kijken en volgen haar naar binnen. We lopen een kamer binnen met allemaal kleine spelende kinderen. Een handicap hebben ze maar deze is minder goed te zien dan bij ons in het tehuis. Het is er gezellig en de kinderen spelen met van alles en nog wat. De werknemers geven ons een gevoel van dat we welkom zijn en houden ons aan de klets. We krijgen thee en nemen de omgeving in ons op. Een uur later rijden we verder en worden we afgezet bij het bedrijf wat auto’s verhuurd. Samen met de andere besluiten we dat ik de hoofdboeker wordt en ik dus ook moet gaan rijden. Ik heb er zin in maar vind het ook doodeng. Ze rijden hier links dus alle handelingen zijn even wennen. We krijgen de autosleutels in onze handen en stappen in. Ik draai de sleutel om en een golf van adrenaline stroomt door mijn lichaam. We liggen in een deuk want ik vergeet van spanning helemaal te schakelen. Gelukkig hebben we nog een stuk parkeerterrein om het gevoel te krijgen maar wat vind ik dit spannend. Al met al heb ik ongeveer anderhalf uur gereden terug naar ons dorpje. Het voelde goed en ik ben trots op mezelf. Ik vind rijden in een vreemd land niet het leukste wat er is en nu heb ik het toch maar even gedaan. Terug in Elim besluiten we nog even voor school bezig te gaan. Om 17:30 skype ik nog met een vriendin en verder besluiten we niet veel meer te doen. Cindy, Elise en ik koken vandaag spaghetti, kijken een serie en kruipen daarna ons bed in. Morgen ga ik weer rijden voor ons weekendje weg. Spannend vind ik het wel maar kijk er heel erg naar uit naar wat voor moois we gaan zien van dit prachtige land!

Zaterdag 07/10:
Eindelijk kunnen we uitslapen vandaag, tenminste dat is wat ik dacht. Ik heb onrustig geslapen en ben al vroeg wakker. De andere meiden worden een uurtje later wakker en we maken ons rustig klaar voor ons weekendje weg. We pakken de tassen en koffer in en lopen richting de auto. Elise heeft nog niet gereden en wil dit nog wel graag doen voordat we de grote weg opgaan. Elise start de auto en rijden het dorpje uit. We liggen weer in een deuk want het blijft gewoon ontzettend raar om aan de linker kant te rijden. Een paar honderd meter verderop wisselen Elise en ik van plek en ik rij het hele stuk naar ons hostel. Ik zit een stuk zelfverzekerder in de auto dan gister en ik krijg er langzaam plezier in. We komen aan bij ons hostel. Een vriendelijke man ontvangt ons en vertelt dat de kamer helaas nog niet klaar is. We mogen de spullen achterlaten en onszelf vermaken in het dorpje Gansbaai. In Gansbaai zitten de andere twee studenten die we dit weekend op gaan zoeken. We rijden richting het huis waar de andere studenten verblijven. We lopen het huis binnen en ik denk meteen; ‘’wat een drukte hier’’. Het huis is vol met allerlei vrijwilligers uit Duitsland. Iedereen doet zijn eigen ding maar loopt elkaar continue voor de voeten. We kletsen gezellig met Melissa en Jeanine en besluiten daarna verder te gaan. We hebben een afspraak met een goede kennis van de directrice van Elim Home. Hij heeft aangeboden om ons rond te leiden door Gansbaai. We spreken af bij supermarkt de Spar. Hij herkent ons meteen en vertelt dat we achter hem aan mogen rijden. Dit doen we en nog geen twee bochten later stoppen we. Hij vraagt of we al gegeten hebben en we antwoorden met ja. Hij wilde ons op lunch trakteren bij zijn stamkroeg. We besluiten alleen wat te drinken. We kletsen over van alles en nog wat en langzaam komen er steeds meer mensen uit de kroeg bij ons staan. Waarschijnlijk zijn Nederlanders heel interessant denk ik bij mezelf. Na een uur denk ik; ‘’volgens mij gaan we niet veel meer doen dan hier in de kroeg hangen’’. Ik kijk de andere meiden aan en vraag of zij ook willen gaan, richting ons hostel. Ze stemmen in en we nemen afscheid van de mensen in de kroeg. Even later komen we aan in ons hostel. Uhmmm oké ik kom er al snel achter dat dit geen hostel is. We hebben gewoon een compleet huis gehuurd voor ons drie! Het is een huis met twee badkamers, vier slaapkamers, een gigantische keuken en een hele bovenverdieping wat de woonkamer moet zijn. Ik kijk mijn ogen uit en ben super enthousiast. We zitten even op de WiFi en maken ons klaar voor de braai (barbecue in het Zuid-Afrikaans). We zijn hiervoor uitgenodigd bij het huis vol met vrijwilligers en de andere twee studenten. We nemen ons eigen vlees mee want dat is gebruikelijk hier in Zuid-Afrika en lopen weer het volle en drukke huis binnen. Ik kom er al snel achter dat het geen barbecue is die wij in Nederland altijd in de tuin hebben. In de woonkamer hebben ze een ingebouwde barbecue en de jongens staan er te grillen. We geven ze ons vlees en gaan aan de grote tafel zitten. We kletsen met Melissa en Jeanine en eten ons vlees op. Na het eten worden we uitgenodigd voor een potje Uno. We spelen het spel drie keer en het spel zorgt voor leuke gesprekken onderling. Na drie keer het potje Uno besluiten Cindy. Elise en ik terug te gaan naar ons hostel uhhh nee ik bedoel huis. Terug in ons huis kruip ik heerlijk in het gigantische bed wat ik helemaal voor mezelf heb. Ik besef dat ik hier niet aan moet gaan wennen want morgen slaap ik weer in het kleine kamertje met de andere twee.


Zondag 08/10:
Papa is jarig! Ik ben vroeg wakker en besluit via WhatsApp een liedje voor hem te zingen. Ik vind het een raar idee dat mijn ouders een feest geven en ik er niet bij kan zijn. Ik val na het zingen weer lekker in slaap. Een paar uur later ben ik dan toch echt wakker en loop naar de woonkamer. Ik kijk uit het raam en zie dat de zon schijnt en heb prachtig uitzicht op zee. Om 12:00 moeten we helaas uitchecken en afscheid nemen van dit paleisje. We leveren de sleutel in en rijden weer richting het huis van Melissa en Jeanine. We overleggen wat we willen gaan doen vandaag maar Melissa en Jeanine hebben niet veel zin om er op uit te gaan. Dit vind ik wel jammer aangezien we niet heel vaak met z’n vijven zullen zijn en dus ook niet veel met elkaar kunnen ondernemen. Cindy, Elise en ik besluiten om even in Hermanus (een dorpje verderop) rond te neuzen. In Hermanus doen we nog een paar wekelijkse boodschappen en dan is het al weer tijd om onze auto weer in te leveren. We gooien de tank vol. Nouja wij gooien de tank niet vol, hier wordt dat gewoon voor je gedaan met een complete wasbeurt er bij in. Drie mannen zijn druk bezig met de auto en wij staan er bij en kijken er naar. Dit voelt best ongemakkelijk maar het schijnt hier heel normaal te zijn. Nadat de auto klaar is parkeren we de auto voor het kantoor van de autohuur. We leggen de sleutel in een speciaal bakje en wachten op onze taxi. Het is een klein half uurtje wachten op de taxi. We stappen in en in zie een ontzettend blije man die van alles wil weten over ons. We kletsen er in en er uit over van alles en nog wat. Voor we het weten zijn we weer bij het huis van Melissa en Jeanine. Hier moeten we wachten tot de taxi ons op komt halen die rechtstreeks naar Elim rijdt. Ik ben moe en wil eigenlijk heel graag terug. Helaas moet ik nog even geduld hebben. Twee uur later horen we een getoeter voor het huis. We lopen naar buiten met onze bagage en ik zie een heel oud busje met allemaal mensen er in. Ik vraag me af of we überhaupt nog wel mee kunnen. Dit is toch mogelijk en we stappen in het busje. Ik houdt mijn hart vast of we wel veilig over komen want het busje valt naar mijn idee bijna uit elkaar. Op de achtergrond hoor ik Afrikaanse muziek en observeer ik alles wat er in de bus gebeurd. Het gaat best snel en een uurtje later zijn we weer terug in Elim. We kruipen snel ons bed in en sluiten de tweede week af met weer een hoop nieuwe ervaringen!

Ik hoop dat het niet te lang was en ik probeer de volgende keer wat korter de dingen te beschrijven. Volgende week staat er weer een nieuwe blog online! Tot dan!

Liefs, Lotte